Selecteer een pagina

Speech uitgesproken bij het afscheid als wethouder op 14 juli 2016

Beste mensen,

Dank voor jullie komst, dank dat jullie de moeite hebben genomen om mijn afscheid als wethouder bij te wonen.

En nog meer wil ik jullie allemaal bedanken voor de goede contacten en samenwerking op alle fronten waar we elkaar zijn tegengekomen.

Ik wil graag van de gelegenheid gebruik maken om iets te zeggen, een kleine rode draad met twee boodschappen, verpakt tussen de twee vragen die me nu steeds gesteld worden:

Vraag 1: Hoe gaat het?

Vraag 2: Wat ga je doen???

Vraag 1: Hoe gaat het? Het is best pijnlijk om als wethouder af te treden, juist omdat ik het naar mijn zin had, ik hou van het politieke spel, de bestuurlijke vraagstukken passen me en ik werk graag met mensen en organisaties van markt en samenleving. Na mijn ontslag heb ik meer dan 300 reacties ontvangen, ook van jullie waarvoor dank want het helpt. En als je de reacties leest, denk je waarom? Was het nodig? Ik draai er niet omheen het is pijnlijk, een klap in mijn gezicht, en daarom heeft het tijd nodig om te herstellen. En wellicht is het louterend, is het ergens goed voor.

Ik heb ontslag genomen ruim 5 weken geleden omdat er geen draagvlak was voor mijn functioneren binnen de coalitie, met uitzondering van mijn eigen partij het CDA. Dat is gebeurd naar aanleiding van een brief aan het college die niet bij het gehele college is aangekomen. Ik heb dit later aangekaart en vanaf dat moment kreeg de vierkante meter die raadhuisplein is haar eigen dynamiek. Het was een politieke dynamiek van emoties en snelheid. Het gevolg was onvoldoende steun, en zonder steun kan ik niet functioneren. Het is niet anders. Ik ga er niet inhoudelijk op in, met uitzondering op 1 punt:  Er wordt gesuggereerd dat ik bewust informatie heb achtergehouden. Dat is niet waar, lees de persberichten, mijn eigen verklaring en desgewenst kan ik het uitleggen. Enkelen zijn op hun eigen wijze met de feiten aan de haal gegaan. Mensen die me enigszins kennen weten het: bewust achterhouden van informatie heb ik nooit een goede strategie gevonden en het past niet bij mij.

Ik was wethouder met de portefeuille onderwijs, sport, cultuur, milieu/duurzaamheid, bedrijfsvoering,  openbare ruimte en maatschappelijk vastgoed. En daarnaast had ik enkele bijzondere projecten zoals de ontwikkeling van de dorpshuizen. Het is een prachtige portefeuille en een hele mond vol.  Maar ik kan het kort samenvatten: ik was niet van de stenen, ik was niet van de zorg, maar van de kracht. Talent ontwikkelen met onderwijs, sport en cultuur, vitaliteit met sport en cultuur, soepelheid en dienstbaarheid in de bedrijfsvoering, dorpshuizen als basis voor leefbaarheid in de dorpen, het heeft allemaal betrekking op het hart en de kracht van de samenleving. En de kracht van de samenleving is juist nu in deze tijd belangrijk. En daarin voel ik me zeer thuis. Al vanaf mijn jeugd. Ik zal het u laten zien.

IMG_0058                                           

 

Ooit was ik als koperblazer geselecteerd voor een bijzonder regionaal orkest, brassband de Wâldsang. Dit orkest met veel talent werd binnen enkele jaren Nederlands brassbandkampioen (www.dewaldsang.nl). Het gevolg van de kampioenschappen was dat wij mochten deelnemen aan European Brassband Championships en waar vonden die Europese kampioenschappen plaats: juist in die prachtige Royal Albert Hall in Londen, een mega grote concertzaal. Wat was dat prachtig. Kunt u zich voorstellen? Je loopt een podium op en kijkt omhoog, niet twee of drie ringen publiek, maar vier, vijf en de loopgalerij daarboven. 4 a 5000 mensen, luisterend en dan speel je daar met je es-bas, te spelen, pianissimo en fortissimo, snel en gedragen, ik vergeet het nooit weer.

Wat waren wij fanatiek, bloedfanatiek. Dagelijks heb ik nog plezier van hetgeen ik toen heb geleerd. En vele deze talenten zijn later weer de aanstichter geworden voor veel mooie activiteiten, als dirigent, musicus, bestuurder, componist, etc. Want daar wordt gewerkt aan de kracht van de samenleving en daar klopt het hart. Of je nou aan sport doet, cultuur, een vak leert, fanatiek bent in studeren, daar in die verenigingen klopt het hart van de samenleving. Talent ontwikkelen, winnen en verliezen, grenzen verkennen, samenwerken, passie, rekening houden met elkaar, opvangen, aanmoedigen, verlies nemen, pijn incasseren.

Dagelijks heb ik nog plezier van hetgeen ik toen heb geleerd. Want daar wordt gewerkt aan de kracht van de samenleving en daar klopt het hart. Of je nou aan sport doet, cultuur, een vak leert, fanatiek bent in studeren, daar in die verenigingen klopt het hart van de samenleving. Talent ontwikkelen, winnen en verliezen, grenzen verkennen, samenwerken, passie, rekening houden met elkaar, opvangen, aanmoedigen, verlies nemen, pijn incasseren.

Dit is niet de zachte sector. Want stelt u zich eens voor 30 orkestleden, dat zijn 60 oren die alles registreren. Zij zijn getraind om scherp te luisteren en horen elk foutje, dat is uiterst transparant en daarop wordt hard afgerekend. En dan toch weer doorgaan……… op loyaliteit en respect, want je bent een team en dat kun je leren……….

 

004

Beste mensen, de kracht van dit soort gemeenschappen is dat het zich vermenigvuldigt en dat het kan delen. Heeft de overheid hierin een taak ? Of kan de markt en de vrijwilligheid alles runnen? Zeker heeft de overheid een taak; juist nu in deze tijd de overheid een zo’n groot beroep doet op zelfredzaamheid, mantelzorg, onder motto’s als zelf, samen, gemeente. Want investeren in  talent, in mensen, van bijvoorbeeld sport, onderwijs en cultuur betaalt zich sterk terug. Discussies over dit soort voorzieningen mogen nooit commerciële centenkwesties worden. Want elk dubbeltje betaalt zich in meer dan een kwartje of een euro terug. Investeren in de kracht maakt de zorg lichter. Dat is boodschap één die ik als voormalig wethouder van de kracht jullie wil meegeven.

Boodschap twee heeft betrekking op de relatie overheid en inwoners. Ik zie een tendens in de overheid en overheidsorganisaties om juist meer formaliteit toe te passen. Dat was het verdiende succes van managementkwaliteit en de organisatie-groei van de afgelopen twee decennia. En dat is logisch want een overheid moet werken met normen als gelijke monniken gelijke kappen, geobjectiveerde standaarden enzovoort. Het is het hart van de overheid om contractueel zuiver te opereren, geen vriendjespolitiek. geen fouten maken, 100% goed, alles kunnen natrekken. De systemen van politiek en ambtelijke organisatie zijn hierop gebouwd. Echter deze mantra’s hebben hun top bereikt.

En dat geeft spanning, juist op die momenten waarin overheid en samenleving elkaar nodig hebben. De rationele normen en waarden van de overheid passen niet bij een gepassioneerde en bewuste samenleving.

En die momenten zien we steeds meer en meer. De ene keer gaat het over vluchtelingen, de volgende keer over bomen, een derde keer over zelfredzaamheid in de zorg.

Mensen herkennen zich niet een gerationaliseerde professionele overheid die gebruik maakt van procedures en regels om zaken voor elkaar te krijgen.

Deze tegenstelling overbruggen dat is een grote uitdaging voor de komende tien jaar.

Vraag 2: Wat ga je nu doen?

Ik weet het nu nog niet, ik ben zoekend, ik ben de politiek niet beu geworden, het zal vast en zeker iets worden tussen overheid en samenleving en het kan gaan over duurzaamheid, cultuur, of het voedselvraagstuk, of toch wonen en vastgoed, zorg? Bestuurlijk en ondernemend. Het zal wel lukken.

Wat ik wel weet, is dat ik geruggesteund ben door geloof en teksten eeuwenoud, zoals de Bijbeltekst, “zoek eerst het koninkrijk van God en zijn gerechtigheid en al het andere wordt u geschonken”.

Jullie fantastische en gemeende reacties zijn een geschenk voor mij en mijn vrouw Doetie. Dank jullie allemaal.

Zo kan ik vol vertrouwen afscheid nemen van deze functie en verder gaan.

Ik dank jullie wel.

juli 2016