Enkele weken geleden liep ik samen met mijn vrouw over de Ginkelse heide bij Ede. We hebben de prachtige paarse heide bewonderd. Op een gegeven moment liepen we het Belgisch Monument aldaar tegen het lijf. Nieuwsgierig hebben we gevonden waarom dit bijzondere monument al jaren in de ruimte van de heide staat.
In de eerste wereldoorlog zijn hier bijna 6000 van de in totaal 1 miljoen vluchtelingen uit België gehuisvest. Zij werden in een kamp als deze opgevangen. Er is op de Ginkelse heide een compleet dorp gebouwd met school kerk, winkel en werkplaatsen. Het kamp kon 10.000 vluchtelingen opvangen. Het zijn er 5400 geworden van 1915 tot 1918. Indrukwekkend om op deze gedenkwaardige plaats stil te staan. Precies 100 jaar geleden zijn kampen als deze ook in Nunspeet en Harderwijk gebouwd.
Vaak denk ik terug aan dit mo(nu)ment. Telkens als de beelden van de vluchtelingen voorbij komen, komen de vragen binnen: wat bewoog de mensen om destijds zo ruimhartig te zijn? Hoe kan het dat toen zulke grote aantallen zo snel gehuisvest zijn en nu we zoveel moeite hebben om “vreemde” mensen te helpen? Waarom overheerst tegenwoordig de angst voor vreselijke gevolgen en waarom houdt ons dit gevangen?
Gelukkig merk ik dat het tij keert. We zien in dat vluchtelingen niet een probleem zijn. Zij zijn onze naaste. Hoeveel vragen en twijfels er ook zijn, er zijn mensen die hulp vragen en wij kunnen niet de andere kant uitkijken. Natuurlijk lossen we het grote vraagstuk niet enkel op door hen hier op te vangen, maar de vraag komt op ons af. En een gemeente als
Apeldoorn heeft de afgelopen weken al een heel groot gebaar gedaan door tijdelijke opvang te bieden voor honderden vluchtelingen.
In een gemeente als Barneveld gaat het ook om het huisvesten van tientallen statushouders, het is meer dan voorheen. Daaraan wordt hard gewerkt. Het gaat nog niet gemakkelijk, omdat lege woningen niet ruim voorhanden zijn en we graag deze mensen ook een thuis willen geven in een wijk of dorp, tussen de mensen. En mensen hebben meer nodig dan een huis, dat vraagt menskracht. Is het niet tijd dat we nu als krachtige Barneveldse gemeenschap de handen ineenslaan en kerken, organisaties en overheid hun tijd, geld en mensen inzetten om deze mensen te helpen?