Het was toch wel een bijzondere situatie. Afgelopen woensdag spraken we in het openbaar spreken over een niet openbaar stuk dat al dan niet openbaar gemaakt moest worden. Het ging om informatie van zo’n anderhalf jaar geleden uit een sessie over fusietrajecten. We stonden aan de vooravond van hetgeen we nu weten. De suggestie in de vragen van Lokaal Belang over de status en inhoud van deze bijeenkomst deel ik niet. En ik vind dat we recht moeten doen aan hetgeen we met elkaar hebben afgesproken: dat is dat we in een vertrouwelijke sessie bij elkaar hebben gezeten en dat we daar niet in eens van moeten afwijken. Afspraak is afspraak.
Bekijk hier ook de bijdrage online:
https://channel.royalcast.com/webcast/gemeentebarneveld/20210421_1?start=3220627
En daarmee, zou je kunnen zeggen, hebben we dit onderwerp ook weer gehad. Maar dan komt al snel de vraag: “Ja, maar als het dan niet zo spannend is, waarom kan je het dan niet gewoon openbaar maken?” En dan is nu wel het moment om uit te leggen wat hier aan de hand is.
Zo’n niet openbare sessie herkennen mensen misschien wel. In een bestuur van een sportvereniging, een directie van een bedrijf, een school of in een kerkenraad wordt informatie of gedachten met elkaar gedeeld in volledige openheid, maar wel in vertrouwen. Om daarmee uiteindelijk betere besluiten te kunnen nemen voor je organisatie. Stel u heeft met zes andere bestuursleden zo’n vertrouwelijk gesprek gehad. Laten we zeggen, over de toekomst van een voetbalclub. Ideeën worden op tafel gegooid, misschien worden er wel domme voorstellen gedaan, maar uiteindelijk heb je een vruchtbare sessie achter de rug. Je begint de vraagstukken en elkaar steeds beter te begrijpen. En dan, anderhalf jaar later lees je in een openbare nieuwsbrief van het vereniging dat één van de bestuursleden die sessie openbaar wil maken. Want dat komt diegene blijkbaar toch wel heel goed uit. Even vanuit dit voorbeeld redenerend: wat zou dat met u doen?
En daar zit de essentie. Volgens mij staat dan één woord centraal: vertrouwen. En dat krijgt een knauw. Op dit moment hebben we dezelfde situatie in onze gemeenteraad. Deze vragen van Lokaal Belang om openbaarheid lazen we maandag niet in een nieuwsbrief, maar in de krant. Hierbij gaat het dus niet om een andere mening, of een ander standpunt, maar het niet nakomen van een afspraak.
Nu zou je het kunnen zien als eenmalige actie, maar toch even terug naar het voorbeeld van het zeven koppige bestuur. Hoe gaat een volgende bestuursvergadering eruit zien? Waarschijnlijk wordt er minder met elkaar gedeeld, is er geen veilige situatie meer om met elkaar het gesprek aan te gaan. Want wat als datzelfde bestuurslid wederom besluit om het vertrouwen te schaden? Ook in Barneveld hebben we natuurlijk toekomstige interne vergaderingen. Ik ben bang dat deze ook een stuk stiller worden. Er is simpelweg geen vertrouwen en een onveilige situatie. En dat is jammer, want uiteindelijk doen we daarmee niet alleen onszelf, maar juist de samenleving tekort.
We kunnen een hele discussie gaan voeren over procedures en de afspraken hierover heel concreet op papier zetten. Maar ik ben ervan overtuigd dat we nog zoveel op papier kunnen kalken; als het vertrouwen er niet is, heeft dan geen enkele zin. De enige reden waarom we dit uiteindelijk in afspraken zouden gaan vatten, heeft er kennelijk mee te maken dat er geen vertrouwen is. En dat betreur ik.
U zult zich afvragen welke conclusie ik hier uiteindelijk trek. En dat weet ik eigenlijk niet. Misschien is het vooral een zorg en daarmee ook een oproep. We moeten er kennelijk rekening mee houden dat iets dat Lokaal Belang welgevallig is, zomaar op straat kan liggen. Met oeverloze procedurele discussies. Dat geeft geen vertrouwen. Het is dus vooral aan die partij. Ik hoop op een herstel van vertrouwen, tot reflectie en geen verdere isolatie. Alleen op die manier kunnen we ons richten op al die belangrijke opgaven die de samenleving van ons vraagt en van ons mag verwachten.